به تو روشن شده ست چشمانم گرچه لب بسته ای به خاموشی
دست سودابه ات به پا کرده ست آتشی بر منِ سیاووشی
تا شمیم تنت رسید به من، گشت تکلیف جان من روشن
شام تا روز بی قرار شدن،  روز تا شام خانه بر دوشی   
همه ی عمر شادی و غم بود آن چه داد و ستد برایم بود   
بر دل من بهای سنگینی ست این که من را به هیچ بفروشی
تو خودت را به خواب خوش زده ای، بخت اما همیشه یار تو نیست     
گرگ، دلسرد از شکار تو نیست تا تو سرگرم خواب خرگوشی
یا به رود ارس تنی بسپار ، یا بده تن به سرنوشت بدت  
 چون هما از همه بریده شدن  بِه که با هر سگی همآغوشی 
تخم حسرت به سینه کاشته ایم، گویی از ابتدا نداشته ایم
من زبانی برای حرف زدن تو برای شنیدنم گوشی
  حبه ی دل به ریسمان تو بود که گسستی و بردی از یادم  
زنده باد آن به بند افتادن ، حبذا  مرگ بر فراموشی