( طنزاداری )

روزا تا شب می شینم  من ، پشت میزم تو اداره
تا که ارباب رجوعی ، مشکلی پیشم بیاره

گر چه من تو حلّ ِ مشکل ، تا حدودی کهنه کارم
مشکل از مردم شنیدن ، اشکِ چشمو  در میاره

شیر یا خط شده کارم  ،  تا بجویم راه حلی
یا اگر پیدا نکردم  ،  گیر می دم  به استخاره

مشتری وقتی که اومد  ، یه کمی از ظهر گذشته
بش می گم فردا رجوع کن ، حالا که وقت ِ ناهاره

می چینم پرونده ها رو ، پوشه پوشه روی میزم
تا نگن مردم  فلانی  ، راس را س را می ره بی کاره

بچه هایِ نازنینم ، که همش پیشم نشستن
می کنن پرونده ها رو تیکه تیکه ، پاره پاره

هی میاد برام  تذکر ، بچه هاتو کنترل کن
غیر ازین هم مگه داره ،  آدم بی چاره چاره ؟

زیر ِ میزی نمی گیرم ، روی میزی هم نمی خوام
مگه این که کاردرستی  ،  هدیه ای برام بیاره

کی می گه من چاپلوسم  ، با رئیسم سازگارم
نبضش افتاده تو دستم ، حسِ مون  از یه عیاره
 
می دونه اهل فرارم  ، ولی چشما شو می بنده
گیر به من نمی ده هرگز ، خودشم کم نمیاره

کارو کسب ِ کارمندی ، غیر ِ پاداش و حقوقش
سختیا ش مف نمی ارزه  ، کوه ُ از پا در میاره

این همه جون می کنیم ما ، این همه مایه می ذاریم
باز می گین  مشتریا مون ، راضی نیستن از اداره

محمد روحانی  ( نجوا کاشانی )