کنـــــد جـــــلاد بی پـــــروا جـــــدا گر بند از بندم

که من یکدم به غــیراز دوست دل بندم ، نمی بندم

چنـــــانم دل ربود از کف فســون و مکر چشمانت

که تا محشر به حیرت غرقه از این مکر و ترفندم

نصیبم سیــــنه چاکـــــی از جنون شـد بی محابا از

همــان روزی که من این سینه را ازعشقت آکندم

جنـون اکنونم از صدها خــرد ورزی اسـت لازمتر

چه باکـم زین که زین پس مردمان دیوانه خوانندم

تـــــبر بر دوش فـــرهادم اگـــــر خــوانند شیرینت

توئـــــی لیــــلای من مـــــردم اگــر مجنـون دانندم

مـــــن از روز ازل احســــاس کردم عاشقت هستم

سرشتـــه ست از خماری های عشقت گل خداوندم

به خــــونم تشنــه ای ای دشنه آیا ؟ جانم ارزانیت

بیـــــا نوشانمــــت صــــد شهــد از صهبای آوندم

به قربـــــانگاه چشــمان تـــو جان آورده ام هرگز

نه آنـــــم مــــن که قوچی را بــــیارم جای فرزندم

خیالـــــت را به صدها گنــج قارون هم نخواهم داد

شـــرر گر بر سر از هفت آسمـــان پیوسته بارندم

به قـــــاب آئینــه وار از آن خیـــــالت را دلم گیرد

که امّـــــید اســـــت دستــــانت غبار از رو زدایندم

فقـــــط یک قـــید دارد عشق آن هم قـــــید لاقیدی

      بحـــــمد الله و المنــــّة به قیـــــدش بنـــــده پابندم