( شعری در نکوهش توهین به پیامبر گرامی اسلام )

گاهی شکست می دهد آیینه را نگاه
پر می شود ز دود و تف ِ درد و آه ، چاه

پر گشته از فساد و تباهی جهانِ پیر
از دست مفسدان به خدا می برم پناه

کی می شود به راه بیایند  کژ دلان
آن رهروان که این همه گم می کنند راه

گیرم مسیحی اند و  به اسلام نا سپاس
سبُّ النبی که هست در آیینِ شان گناه

پیغمبری که اشرف اولاد آدم است
با چشم بد چگونه به او می شود نگاه

گیرم که با کاریکاتور کوچکی توان
از کاه ، کوه ساخت و از کوه نیز ، کاه

این نقش ها اگر به هنر راه می برند
در آن گرفته دشمنی دین چرا پناه

مقصود هتک ِ حرمت اگر نیست  پس چطور
از جرم ِ بی جریمه نگشتند عذرخواه

هرگز به عذرخواهی شان اعتماد نیست
آنان که می کنند همه عمر اشتباه

با این دسیسه ها که بشر طرح می کند
دین خدا نمی شود از شرِّ آن تباه

خاموش کی شود به دهان های نا سپاس
نوری که سایه گستر ِ  آنند مهر و ماه

نفرین به هرچه فکر پریشان و فاسد است
بردار یا رب از سر تزویرشان کلاه

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )