گفتم‌ تو را چه‌ خوانم گفت‌ آنچه‌ خود بخواني‌
گفتم‌ چه‌ می پسندي‌ گفت آنچه‌ نيك‌ داني‌ 
گفتم‌ كه‌ با تو خواهم‌ بردن بسر هميشه‌ 
گفتا  كه بي‌ من آخر کی بوده ای تو آني‌ 
گفتم‌ به‌ پاي‌ عشقت‌ جان‌ بايدم‌ فشاندن‌؟
گفتا كه‌ كمترين‌ است‌ در پاي‌ يار جاني‌ 
گفتم‌ كه‌ عاشقانت‌ بيش‌ از حد ِ شمارند 
گفتا كه‌ صادقان‌ را شرطي‌ است‌ با نشاني‌
اوّل‌ قدم‌ گذشتن‌ از نان‌ و نام‌ و ننگ‌ است‌ 
وانگه‌ فكندن‌ از خود تابوي‌ جان‌ گراني‌
در آخرين‌ قدم‌ هم‌ بايد گذشتن‌ از جان‌
وز خون‌ خود نمودن‌ رخساره‌ ارغواني‌
پرسیدم‌ از قتيلش چون است خون‌ بهايش
گفتا جهان‌ هستي‌ گر بس‌ بود جهاني‌ 
گفتم‌ كه‌ وصلت‌ آخر كي‌ مي‌ شود نصيبم‌ 
گفتا هميشه‌ هستم‌ با تو مگر نداني‌ 
گر عاشقي‌ تو بر من‌ عاشقتر از تو ام‌ من‌
بنگر به‌ تو سپردم‌ از خويش‌ هر عناني‌
خواهي‌ اگر نشستن‌ بر مسند اراده‌ 
بر قاب‌ عشق‌ بنشين‌ آسوده‌ گر تواني‌
آنجا كه‌ پادشاهان‌ مسكين‌ و ناتوانند
در ملك‌ عشق‌ هستي‌ سردار "كن‌ فكاني‌"
آنجا كه‌ عالمانند سرگشته در تحيّر
درويش‌ مي‌گشايد اسرار لن‌ تراني‌
گفتم‌ ز حال‌ مجنون‌ داري‌ خبر كه‌ جان‌ داد
گفتا نمرده‌ است‌ او گرديده‌ جاوداني‌
رمز وفا ندانست‌ آن‌ كو نگشت‌ عاشق‌!
زيرا كه‌ حرف‌ عشق‌ است‌ آن‌ "مجمع‌ المعاني‌"