پلنگ
چه چشم داری از این پرسه ی سیاه،  پلنگ
که کوه و صخره و شب هست و نیست ماه،  پلنگ
نشسته است مکدر به جای برق غرور
غبار آه تو بر شیشه  ی نگاه،  پلنگ
در این زمانه  که از کوه ، کاه می سازد
در این زمانه  ی روباه ... آه... آه،  پلنگ
چراغ ماه نداری در این شب تردید
شناور است  مهی در میان راه،  پلنگ
چه شد غرور اساطیری ات ؟  جواب بده
و  پاسخ  تو  بلند  است  مثل آه،  پلنگ
برآن ستیغ،  در آن تیر رس،  نایست،  بس است
چه چشم داری از این پرسه ی سیاه،  پلنگ ؟
  

حسین عبدی-گرگان