سایه ها باشتاب می رفتند 
باز با اضطراب می رفتند 
سمت مشتی سراب می رفتند
          گم میان دروغ وتنهایی
          میزبانان روز رسوایی

روشنِ راه را نمی دیدند 
رنگ اکراه را نمی دیدند
کوهی از کاه را نمی دیدند
        روزکه جای پرسه شب نیست 
        گاهی این میهمان مودب نیست

اینطرف مشت ها گره خورده
اول و انتها گره خورده 
وسکوت وصدا گره خورده
       آنطرف مشت ها که وا شده اند
       خواب طوفانی از بلا شده اند

ماه با ایل چاه در جنگ است 
پایی از آفتابشان لنگ است 
دست ایینه ها چرا سنگ است 
      باکدامین بهانه امده اند؟ 
      اینچنین بی نشانه امده اند

فتنه های شعاری از اتش
روحشان در حصاری از اتش 
چهره ها وغباری از اتش
      عقده هایی که لال زاده شدند 
       سابقین الازوال زاده شدند 

عشق آمد که رهبری بکند 
جبرئیلی پیمبری بکند
فصل طوفان دلاوری بکند
     عشق آماده ونگهبان است 
      خطه ی غیرت دلیران است

عاشقانی که جانشان برکف 
همت بیکرانشان برکف
در زمین آسمانشان برکف 
       تن به ذلت نداده تاریخش 
       مثل کوه ایستاده تاریخش

خطه ای که وجب وجب خونش
پای نام خلیج وکارونش
سالهای جنون ومجنونش
      ساده  تسخیر کرده سرها  را 
       سر به سر غیرت پسرها را

(یا حسین) از دهان نمی افتد 
شور این کاروان نمی افتد 
تا زمین و زمان نمی افتد 
    چشمشان کور زینبی هستند
      قهرمانان مذهبی هستند