وایبر بازی
نشستم ساعتی در کنج خانه
که از دلدار خود گیرم نشانه
نیامد یار من هرگز به خانه
به شک افتادم و کردم بهانه
به ناگه من صدایی را شنیدم
سرک بردم به چشم خویش دیدم
که یارم گرم بود با وایبر خویش
چنان سرگرم محبوب دل خویش
به خود گفتم غلط کردم خدایا
مرا کن وایبرش با قول هواله
که وایبر باز سلطان زمانست
که هر بی وایبری بی همزبانست
خدا رحمی تو بر احوال ما کن
که دنیای مجازی پر توانست
4/140/93