شروع قصّه يكي بود ، بي كس و تنها 

مدام فكر يكي كه نبــود ، شايد بــا -

دوتا شدن همه ي كارها درست شود

دوتـــا شديم، و قصّه رسيد تا آنجــا

كه رفته رفته زمين پر شد از هزار آدم

هزار قصه که پُر بود از هــزاران غــم

هـزار آدم و حوا، هــزار گنــدم و سيب

هـزار عاشق و مجنون، هزار دار و صليب

□

و قصّه پر شد از اين رفت ها و آمد ها 

بـــراي آمدنت نُقل و رفتنت خــــرما

زمين به اين همه زيبا و زشت دل مي داد. 

غروب ها كه هوا بــوي كاه گــل مي داد. 

تمـــام عمـــر نشستيــم و فيلم را ديديم. 

درست لحظه ي حساس قصّه خوابيديم.

و شهر پُر شد از اشك و غم و شكسته دلي 

نه كوچــه مانــد و نه ديوار هاي كاهگلي

تمام شهر پر از مرگ بود و خــــرما، نه!

زمين رسيــد به پايان قصّـــه، امّـــا نه... 

زمين دو مرتبه تكــرار مي شود بي شك

دوباره پشت، وَ خنجر، دوباره زخم و نمك

دوبـاره قصّــه ي تكـراري هزاران مـــن 

شــروع قصّـــه تولّـــد، نهايتش مُـــردن

... و نخل ها همه قد مي كشند بعد از اين

... و طعم دلهره را مي چشند بعد از اين

 دوبــاره قصّــه و يك روز نوبت ماهــا 

بــراي نوبت مــا مي رسند خــــرماها