مشق شب

در کودکی وقـتی که تکلـیف خودم را می نوشتم

در ذهـن خـود  از  آرزوهـایـی  مُـجـزّا  می نوشتم
 

می دیدمش مادر که در باران می آمد دستِ خالی

بـا آن مــداد کـوچـکـم هِـی آب ، بـابـا می نوشتم
 

بابا همیـشه خسـتـه  و  از دادنِ نان  نـاتـوان بـود

با این همـه من بهـرِ او یک اسب زیبا می نوشتم
 

لای کـتـابـم عکـس بـادام و انـار و سیـب هـا بـود

پُر می شدم از حس و حال مبهمی تا می نوشتم
 

مـادر هـزاران  درد را  در  دامنـش  می پـرورانـیـد

 آن وقـت من از غصه ی تصمـیم کـبـرا می نوشتم
 

گفتم  که روزی می کشم خود را ورای کودکی ها

با این امیـد از قـد کـشیـدن های فـردا می نوشتم
 

فـردا رسیـد و ساحـل و دریـاچـه و قـوی سپـیـدی

با دیدنش چون شاعران بی تاب و شیدا می نوشتم
 

دریا به خشکی رفت و در جایش کویـری سربرآورد

من با هـزاران غصـه از زخـم نمـک ها می نوشتم
 

روزی کـه امـواج بـلا سارای ما را با خـودش بـرد

من با ارس یک نوحه ای در سوگ سارا می نوشتم