خیلی از اون روزا گذشته، قدّ یک عمر
امکان نداره عمق این دردُ بفهمین
حال غریب یک زن چشم انتظار و
بغض بلاتکلیف یک مردُ بفهمین
 
توی دلش آشوبه اما مثل دریا
امکان نداره دل به این ساحل ببنده
دریاتر از اینه دلش، امکان نداره
مادر به سنگ قبر بچه ش دل ببنده
 
دلگیرم از دست خودم، از دست دنیا
زخم عمیق این شبیخون های تازه
از این همه رو اسم ماها قد کشیدن
از این خیابون ها و مِیدون های تازه
¤¤¤
من هم شبیه کربلایی های عاشق
جون دادن بی دست و سر رو دوست دارم
از بس که کم دل دادم و شرمنده شونم
عنوان مفقودالاثر رو دوست دارم
 
ترجیح می دم باشم و گمنام باشم
دنباله ی این ماجرا رو هی نگیرین
باور کنین اینجا کسی همخون من نیست
اینقدر از این ته مونده DNAنگیرین