عشق حسينی

( شعری از کتاب هنگامه سرخ)

مـن  از كـودكي بـا  حسين  آشنـايم                
حسينـي نمـوده ست خلقـت خـدايم
نه زان روكه جان مي توانم فشاندن                  
مـن از ايـن هنـر هاي عالي جدايم
دلِ  سبزم انگيـزه ي  عشق  دارد                
ازيــن روي ،با مرگ ِ سرخ  آشنـايم
نــه آغاز ِ مـن آشکار است  بر  من                   
نــه پيداست  ،  آيينـه ي انتهــايم
نـه  حُـرّ و  حبيبم نـه  عبـاس  و  اكبر                  
نه از  اين  تبارم  ، نـه  از  آن  نيـايم
به عشق ِحسيني ، ازآن كرده ام خو                
كه بي هيچ شك ، كشته ي كربلايم
بـه دقـت اگـــر  بنـگــري كــربلا  را                   
به هر  گوشه پيدا  شود  جاي  پايم
نشد همصــدا گــر زمـان با دل ِ من                  
كه در دشت خون ، بـال همت گشايم
گشودم دل و  ناله سر دادم  از جان                   
كنون  بشنو  از   ناي  هستي  نوايم
اگـر نيستــم  مـن در آن  بـاغ  ِ پــرگل                  
بگو پس كه هستم ، چه هستم ، كجايم
 
محمد روحانی ( نجوا کاشانی )