ام البنین
 
ای مادرر رشیدترین مردان!بانوی عشق پرور غمدیده

دست کدام حادثه خونین، گلهای  بی قرار تو را چیده

ام البنین کرب وبلاهستی، با مادرانه های غم انگیزت

لالایی هزار گل پرپر، در غربت گلوی تو پیچیده

رسم تو عشق بود ونفهمیدند درمکتب رضات، بلا، سهل است

چون کوه سربلندی و آزادی بر دامن ِسپید تو بالیده

داغت مسیر روشن تاریخ است، با بستری همیشه وپی در پی

هرجا نگاه مادریت مانده، آلاله های تازه ای روییده

باران بهانه است، تو بی تابی! بی تاب مثل غربت  ابری که

هر بار در نیابت چشمانت بر دشتهای تف زده باریده