مسافرِ بیت الحرامِ تو/ ترکیب بندِ عاشورایی

                         [ بندِ اوّل ]

              این رودها ، به سوگِ تو در سوگواری اند

              بر گونه های  عاشقِ دل خسته ، جاری اند

              تا آشنایِ لحظه ی تنهایی  تواند

             مصداقِ آسمانیِ یک بی قراری اند

             این رودهای شور ، به شیرینیِ تمام

             نقّاشِ ابرهای سیاه بهاری اند

             تنها نه در خروشِ محرّم ، به  چهره ها

             بر باورِ همیشه ی تاریخ ، جاری اند

             دوزخ حریفشان نشود ، تا به عشقِ تو

            دریا دل اند  و ازخس وخاشاک ، عاری اند

            تا روضه خوانِ کرب وبلایِ تو ، می شوند

           چاووشِ صادقِ سفرِ پایداری اند

           این رودها ، برای قیامت که می شود

          عشقِ (امید) را به شما یادگاری اند

          آقا ! شما همیشه چراغِ هدایتی

          دریایِ لطف ومرحمتِ بی نهایتی

                          [ بندِ دوم ]

          دارم اگر چه جامه ی آلوده "یا حسین(ع)"!

          ترکیب بندِ جان وتنم بوده، یا حسین (ع)

         مثلِ همیشه گوشه ی چشمِ تو کافی است

         تا باز هم شود دلم آسوده ،  "یا حسین (ع) "!

         با گوشه ی نگاه حیات آفرینِ خویش

         شوری فکن به این دلِ فرسوده ، "یا حسین (ع)"!

  تو فجرِ صادقی، که خدا " فجرِ خویش" را

         نازل به احترامِ تو فرموده ،" یاحسین(ع)"!

         تا کورتر شود دل و چشمِ یزیدیان

         ایزد به اعتبارِ تو، افزوده، "یا حسین(ع)"!

         خورشید از زمانِ ازل چشمِ خویش را

         یک دم بدونِ اذنِ تو نگشوده، "یاحسین (ع)"!

         شعرم اگر گرفته نصیبی ز بویِ سیب

        آبی که خورده ریشه ی من، بوده، "یا حسین(ع)"!

 آقا! عنایتی کن وآبِ بقا بده

 توفیقِ درکِ العطشِ کربلا بده

                         [  بندِ سوم ]

         شاعر اگرچه بی خبر است از مقام تو

        نوشیده است جرعه ی عشقی زجامِ تو

         از کودکی کبوترِ قلبِ سیاه او

         عاشق نشسته برلبِ ایوان وبامِ تو

         اذنِ دخولِ مرثیه گفتن گرفته است

         شاعر همیشه از کرمِ بارِ عامِ تو

         ای آفتابِ عالمِ هستی! چه می شود؟!

         ذوقش شکفته تر شود از بویِ نامِ تو

         وقتی ستاره می چکد از دیدگانِ او

         با گوشِ دل شنیده پیام وسلامِ تو

         تا می رود دلش به خیابانِ شاعری

         خود می شود مسافرِ بیت الحرامِ تو

         دل می کشد به عرصه ی گلرنگِ کربلا

         گم می کند تمامِ خودش در خیامِ تو

         آقا! به کور چشمیِ چشم ودلِ حسود

         جبریل (ع) هم به تربتِ تو می برد، سجود

                         [ بندِ چهارم ]

         ای سیّدِ همیشه جوانِ بهشتیان!

         نامِ خوشِ تو روح و روانِ بهشتیان

         هرگز به ارتفاعِ مقامت نمی رسد

         سیمرغِ سبزِ حدس وگمانِ بهشتیان

         گودالِ قتلگاه تو رازی ست سر به مُهر

         رازی ورایِ درکِ جهانِ بهشتیان

         گودال ، روزِ واقعه را درک کرده بود

         در ازدحامِ آه وفغانِ بهشتیان

         در یادِ او نهفته مناجاتِ سرخِ تو

  (نوری که گشته وردِ زبانِ بهشتیان)

 دارد به یاد ثانیه هایی که شعله زد

 هرمِ عطش به سروِ روانِ بهشتیان

 بی شک شنیده ناله ی بانویِ آب را

 آن ناله ای که برده امانِ بهشتیان

 آقا! به حقِ فاطمه(ع) ،پروازمان بده

بیش از گذشته چشم و دلِ بازمان بده

        ملتمسِ دعایِ خیر

سید فضل الله طباطبایی ندوشن (امید)

  دی ماه یکهزار و سیصد و نود و یک خورشیدی

                           یزد