ظهر خون‌آلود ومیدان در سکوت.
دختران در گریه مردان در سکوت.
آه، خورشید است خون آلود و چاک
یا تن سردار ایمان در سکوت.
جسمی اینجا دست‌هایش گم شده ست
نعشی آنجا سرد و عریان در سکوت.
نازنینی پیکرش بی سر شده ست
اسب‌ها تازنده بر آن در سکوت.
نیزه‌ها نیزار نعش کشته‌هاست
بر دل گرم بیابان در سکوت.
بر سر هر نیزهٔ سرد و سیاه
می‌درخشد ماه تابان در سکوت
دشت سرشار از صدای تشنگی است
نزد باران‌های دوران در سکوت.
موج می‌زد آب امّا آن‌طرف
کودکی می‌خفت عطشان در سکوت.
آب محروم از چنان دردانه‌هاست
زین سبب گردیده گریان در سکوت.
چشمهٔخون گلویی موج زد
تا که طفلی گشت قربان در سکوت.
آتش عصیان انسان گٌر گرفت
خنده‌ها بارید شیطان در سکوت.
آه‌ها می‌شد بلند از سینه‌ها
چاک می‌شد صد گریبان در سکوت.
ملتهب می‌شد جگرهایی ز درد
دختری می‌کرد افغان در سکوت.
در میان خیمه‌های شعله‌ور
گشته بیماری پریشان در سکوت
چشمهٔاشک زنی فوّاره زد
برسر نعش شهیدان در سکوت.
کاروانی خالی از شور و نشاط
راه می‌پیمود حیران در سکوت.
گوش‌ها محو صدایی دلنشین
کشته‌ای می‌خواند قرآن در سکوت.
کاروانی رفت با افسوس و آه
تا بیابد خطّ پایان در سکوت.
در شبی تاریک و وحشت‌زای و سرد
کشته‌ها را شست باران در سکوت.
قلب مهتاب از هجوم نورها
گشت آن شب نورباران در سکوت
کاروانی رفت اما مانده است
ظهر خون آلود ومیدان در سکوت