يادمان گل سرخ
داستاني است غمالود و غريب
كه از آن، مير حكايت مي كرد:
او كه تنها گل سرخ ما بود
آب مي خواست ولي .. تر نكرديم لب او را ما
موذيان را مي خواست .. تا برانيم از او در صحرا
ما نراندیم ولي.
*    *     *
گل سرخ از ما خواست
که به زخمش بنهیم از ياري
مرهمي ما ننهاديم اما
برگ های گل سرخ
همه پژمرده شدند
ما به پايش نفشاندیم آبي  
و سرانجام گل سرخ عزيز
سوخت از تشنگي و تنهايي !
*    *     *
آري آري فرزند!
قصه ما و گل سرخ اين بود
مي كشيم آه تحسر از سوز
ليكن امروز چه سود؟
پس بياييد كه ما ..
(من ولي مي گويم: )
نوگل سرخ عزيز خود را
نگذاريم شود پژمرده 
نگذاريم شود آنچه كه بود!