آن قدرکوچک نبود که به چشم نیاید.
 
همه اورا می شناختند.
 
اما در آن هیاهو،هیچ کس او را نمی دید.
 
کسی نمی توانست باور کند، که اوهم شوق رفتن دارد.
 
دراین روزها شاهد اتفاقات بزرگی بود.
 
پيش تر دلش که می گرفت ،بانگاه به چهره ی صاحبش شادمان می شد.
 
اماچندروزی بود که کم تراو را می دید.
 
بارها آرزو کرده بود کاش می توانست مثل بقیه باشد وبا آن ها برود...
 
آخرین باری که این آرزو را کرد ‍،امام(ع) داشت لباس رزم می پوشید.
 
همه ی خانواده آن جا بودند.
 
واواشک های پنهانی زینب(س) و بی قراری های رقیه ی(س)کوچک را دید.
 
دیگرطاقت نیاورد.
 
بغض کرد و رو به آسمان گفت:
 
خدایا چه می شد اگر؟!
 
همه که رفتند، امام(ع)جلو آمد.
 
دستی به نوازش بر رویش کشید و گفت:
 
کجا می خواهی بیایی وقتی وظیفه ی تواز بقیه دشوارتر است؟!
 
توپناهگاه خانواده ی منی. 
 
بمان، تا همه بدانند اگر من می روم وآن ها
 
 پناهشان را ازدست می دهند، پناهگاه  ديگری  دارند...
 
بغض کرده بود و سخنان امام(ع)را با گوش جان می شنید.
 
تابه حال به این که چه قدر می تواند مفید باشد، فکر نکرده بود.
 
در نظر اوجنگ ،تنها لباس رزم پوشیدن
 
وشمشیرکشیدن به روی دشمن بود.
 
اما اكنون با شنیدن حرف های امام(ع)حس خوبی داشتوخود را مسئول می دانست.
 
امام(ع) که عزم رفتن کرد،
 
 به رسم وداع دستی برایش تکان داد وبیرون رفت.
 
بغضش ترکید.می دانست این آخرین دیداراست...
 
امام(ع) آمده بود که برود...
 
لحظه های سختی بود.
 
هرکسی چیزی می گفت.
 
بانگ گریه ی کودکان لب تشنه بلند بود.
 
اسبان بی سواروخون آلودی از جلویش گذشته بودند،
 
 وناله ها به آسمان رفته بود.
 
خبرسنگین بود...
 
باورش نمی شد که امام(ع) برای همیشه رفته باشد.
 
در میان هق هق گریه اش، سواران دشمن را دید که به سویشان
 
 می تاختند.
 
با نفرت نگاه شان کرد.
 
کاش می توانست کاری کند....
 
چوب دستهای آتشين را که دید ،به قصدشان پی برد.
 
نگران به اطراف نگاه کرد.
 
به دنبال خانواده ی امام(ع) بود.
 
کسی را پیدا نکرد.
 
سپاهیان دشمن درپی کودکان وزنان می دویدند.
 
دلش به درد آمد.
 
اشک ریخت وسربه آسمان بلند کرد.
 
ناگهان احساس کرد گرم شده است.
 
این گرما با گرمای آفتاب سوزان کربلا تفاوت داشت .
 
گرمای آتش بود!
 
داشت می سوخت!
 
خوش حال بود که سرانجام توانسته اوهم  در این جنگ شریک باشد.
 
سوختن خود را به تماشا نشسته بود که کسی فریاد زد:
 
خیمه ی امام(ع) را هم سوزاندند...