طرح ِ لبخندی و روی گونه ها جـا مـانـده ای

بـاز هم در امتداد ِ چشم خــود وا مــانــده ای

ناجوانمردانه چشمان ِ تـو را پـوشید و رفت

بـاز در آشوب هــای جـاده تنها مـانــده ای

 باز هم دیوانـه/ تمکین کرده ای با انتظار؟!!

 یـا کـه خورشیدی و دست ِ آسمانها مانده ای

راه بـا خـود بـرده گــرمـای تنور ِ عشق را

 شکل ِ قندیلی کـه آویـزان ِ سرمـا مانده ای

گریه کن/ای حجمی از انباشت ِ احساس ها

 مثل ِ بغضی کهنه روی شانه ی ما مانده ای

حجم ِ زنبیل ِ قــدیـمی را پــر از دیـدار کـن

شاید این بار آسمان فهمید اینجا مـانده ای

-----------------------