با نگاهی چو تیرِ آتش پر

دژ پل ، از روی تپّه می نگرد

رهگذار ِسپاه ِ ایرانی؛

آسیاهای رودی و؛ پل را

این شگفتی سرای ِشهرآذین

آتشین سبزه وار ِ گوهرخیز

دژ پل  ست!

شهری  از خُرّمی، ردای ِ سبزه قبا.

ظرف آبی خنک ، گوارنده

سایه ی بید گونه ای سرسبز

ژرف ِ یک دوزخ

آتش  ِسوزان.

رود بند ِ  دزش

شگرف و پهناور

چون دژ ِ دیگری، ز دیگرسوی

نگران سوی ِ رود می نگرد.

وز کنارِ بسی کَد ِ زیبا

رود آرام می رود در شهر.

در زمستان  و  در بهاران نیز؛

بهار؛  نارنج ؛ خوست ؛

باستان شهرِ خُرّم و فرخ ؛

این بهشت در آتش ؛

دزفول .

مهدی فرزه (میم . مژده رسان)