بچه بودم و درست مثل بچه ها

این سوال در سرم:«خدا کجاست؟»

با نگاه کودکانه ام تمام روز

توی چشم های مهربان مادرم

پشت گامهای استوار و خسته پدر

پرسه می زدم

با خودم مدام حرف می زدم:

«خدا کجاست؟»

***
سالها گذشته،من بزرگتر شدم

ولی خدای من،هنوز بچه ام

و در میان ازدحام شهر بی قرار دست های تو

دو دست کوچک مرا بگیر

مرا ببر به سمت آسمان به سمت نور

به سمت هر کجا که از تو دور نیست

خدای من...

اگر چه من بزرگتر شدم

و ذهنم از خیالهای رنگ رنگ و کهنه پر شده

اگر چه مثل روزهای صاف و ساده و زلال کودکی

لحظه لحظه با خودم ندارمت

اگر چه بد شدم، ولی خدای من!

هنوز کودکانه دوست دارمت...