مصلح جهانی

در انتظار رویش شبنم
آن گاه که مرغان آشنا
کوچی دوباره را تجربه می کنند.
و صدای چک چک بال شان
مرا به فرو رفتن در اقیانوس درختان مواج وا می دارد
و من در سرشاخه های آن ها
پرواز را تجربه می کنم
نک، آه .. این منم در آئینه
که دیگر من نیستم
من در حال زایشم
و او دارد می آید.
و او باید که بیاید
تا میوه های کال را درست برچیند
از سبدی که پیش روی من است.
تا دانه های انار را کنار هم درست بچیند
تا تیغه های این قیچی
یک دیگر را نشان نروند
و تا آدم در سرندیبی که هست
حوایش را در ساحل اتیوپی بیابد
و شقایق لبخند بزند.
و من هم شعر کوچ خویش را بسرایم
هرچند که:
«تا شقایق هست، زندگی باید کرد»
و.. شعرم تمام.