چنان به دست تو مغرور و شاد و خرسندم

كه دل به دست كسي در جهان نمي بندم

تو مثل يك دم گرمي كه بي تو ممكن نيست

تو مثل خون شده اي در ميان هر بندم

ببين من آن گل سرخم كه سرخي ام از توست

كه بي تو نام ندارم، بدون پسوندم

تو سرزمين مني، وسعتت تمام جهان

تو شور رم، غم دهلي، تويي سمرقندم

اگرچه مردم دنيا مقابلم باشند

به خوش خيالي شان ريسه ريسه مي خندم

تو سرد و گرم چشيده؛ تو از قديم و نديم

هميشه بوده اي و هستي اي دماوندم

اگرچه ثروت دنيا از آن من باشد

به گيسوان پر از تابت آرزومندم

به هیچ جای جهان بر نمی خورد گل من!

چه مي شود كه به آغوش تو بپيوندم؟

محمـد فرخ طلب فومنی