هبوط (ساقی نامه)[1]
--------
ابد خانه جان، عدم گاه دل                          شد از نقش این جام خالی، خجل:
که ای از خیالت پریشان همه!                      پریشان آیین جانان، همه!
"حدوثی" که شد چاره ساز "قدم "               چرا مانده در کار خود، دم به دم؟!
شبی سر نکرده در آغوش روز                     لبی تَر نکرده، شده نشوه سوز!
دم از عرش و کرسی، نه کم می‌زند؟!           به لاهوت، از باده، دم می‌زند
در این روزگار پریشان خیال                          که عارف نداند، خیال از جمال !
 چگونه دم از نشوه‌ی "مِی" ‌زنم                      اسیر و خراب هوس، در تنم
در این برزخ دوزخ‌آهنگ، من                        خموش سخن، در سخن موج زن!
گهی چون رگ تاک، ناسوتی ام                   گهی روح افلاک و لاهوتی ام
ندیدم در این گیتی بی ثبات                        شکسته تر از رنگ دانش، حیات!
اگر در قِدم بود، پابند ذات                            کنون می‌کند نفی ذات و صفات
هویت رها، در مدار نگاه                             خودی را عَلَم کرده در خانقاه
مرادش به هر گفته ای، "من"، من است!      غرورش فقط در رگ گردن است
نه از "هو"، نه از "حق"، خبر داشته              نه بذری به لاهوت جان، کاشته
حیات خود از "خود"، گمان برده است             فریب توهم به تن خورده است
به" خط فرودینه" راضی چو خاک!                 که صوفی نشیند فقط در مغاک
اگر که زمین در تپش، بسمل است            نگاهش پریشان آب و گل است!
**
بیا ساقی، ای بزم حق را صفا!                رها کن از این خودپرستی، رها
اگر نشوه ای داده هستی به تاک              سرشت تو آورده بذرش به خاک
دلی مانده دارم، چو ساغر تهی                درون از حقیقت، چو کافر تهی
تهی از کمالات درک جمال                           پر اما، ز اطوار وصف خیال
به هر سو، پریشان و حیران، روان              مگر دست یازم به گنجی گران
که شاید رساند به آیینه ام؟!                      همان عالم صاف و بی کینه ام
همانی که، تصویر من را سرشت                همانی که، تقدیر من را نوشت
مرا ریشه‌ی" آب"، آیینه شد                       نه این شیشه ای که پر از کینه شد
بلوری که بر تن کشید آسمان                    نگاه مرا برد تا لامکان
کسانی که با مردمک دیده اند                  نقایص پی همدگر چیده اند!
اگر کلفَت دیده، مستی نبود !                    سویدای "دل" راز هستی نبود
دلی مانده دارم، چو ساغر تهی                   درون از حقیقت، چو کافر تهی
تهی از کمالات درک جمال                         پر اما، ز اطوار وصف خیال
مهی را که گیسو، کشیده به بند               رهانیده از قصه‌ی چون و چند
دلم در پی اش ،اینکه آرد به چنگ                   مگر رام گیرد، درونش، "پلنگ"!
پلنگی که در دل فرو خفته است                به هر غرش از خویشتن گفته است!
نفس در نفس،" نفس اماره" است                به طبعش همانا، "قفس" چاره است
خیالی که روزی گذشت از برم                  خرد شد رها، در پی‌اش از سرم
چنان لاف عشقم به هر سو کشید!             که شد "عقل" از کار من، ناامید
اگر چه به دل مهر عاشق نخورد                مرا سایه‌ی وهم ناسوت برد
مرا برد، تا از خرد وا‌کند                            جنون خویی‌ام را، تماشا کند
**
  الفبای رفتن نیاموخته!                              چه داند کسی، حال دل سوخته؟!
جنون در خور سالکان دیده ای؟!                گل از ساقه‌ی نارون چیده ای؟!
توهم که پیچید در پای دل                         مکن شکوه، گر مانده زانو به گِل!
فرو چون فتادم ز بام "هبوط "                     ندیدم کجا می‌نمایم سقوط ؟!
دل بی ریای من، ای شمع جان!               عیان کن، رموز نهان در نهان
جهانی که بودم رها در دلش                      رها، در دل بحر بی ساحلش
ز جنس کدامین نگارینه بود؟!                     که چشمش، پر از سِحر آیینه بود
پر از آینه، غرق تصویر و رنگ                     صفا در صفا، خالی از سنگ و زنگ
صفایی که در خود نهان کرده ای                گرفتار بزمش جهان کرده ای
مگر نه، که تندیسی از کبریاست!              رها از غرور و رها، از ریاست ؟
رهایم کن ازخاک آیینه سوز                       که شب وا نهم،در پی عیش روز
از این اسفل السّافلین خسته ام              نظر بر عروج فلک، بسته ام
از افلاک، وقتی که من آمدم                    دم از بازگشتن، همی می‌زدم
کنون پای بند تن خاکی ام                         فراموش کردم، که افلاکی ام
**

خدایا، به آیین سبز حیات !                          به راز شگفت حیات و ممات!
به آیینه ی جان ، که محو دل است !              به اشراق نوری که در ساحل است!
اگر روح را می‌بری،سوی ذات                      وگر می‌بری،"عشق" را در صفات
رها سازی ای کاش،"عقل" مرا                     میان جهانی به حق آشنا
که آن آیت پاک پاکیزه رو                                فقط با "کمالات" کرده ست خو
دل از "عقل و ازعشق"، فرمان گرفت!            که" حق" در نهانخانه ، سامان گرفت
اگر تن کند شکوه از جان،چه باک؟!               که فردا نهان می‌شود زیر خاک
مسوزان به "عقلم"، اگر قاصرم                    که حیران کنی پیش تن، خاطرم!

----------------
مکتب شعر دینی درایران
سیدعلی اصغرموسوی
1388 -قم