ویلچیر نشین عشق بود و

از تبار شقایق آزاد ...

سبکبال تر از پرستوی مهاجر و...

داغ آلاله ها ی عاشق بر پیشانی …

سجاده ی دل ،

رنگین از گلاب سرخ لاله های پَرپَر...

دیگر قفس تن ، تنگ و

هوا ، برای نفس کشیدن ، سنگین ...

...

دیگر ؛ پای بَست این خاک نیست ...

 ...

پرنده ی سپید بال جان ،

در اوج  گرفتنی عاشقانه  ،

رها و آزاد ،

اللّهم لک لبیک را ؛

هجی می کند .

و در عروجی ابدی ؛

در معراج دل و دلداده ؛

پروانه های زرّین بال ذات لایزال ؛

برگِرد شمع خاموشِ وجودش ،

هلهله ایی برپا کرده اند .

و دست وپای کوبان ؛

بیت الغزل وصال می خوانند .