کفش هایم آشنایِ کفشداری می شود
اسمم از امروز، خادم افتخاری می شود

میروم با اشک، سقّاخانه را دریا کنم
کاسه ها از چشمه های شوق، جاری می شود

گردگیری میکنم دیوارها را با گلاب
دست هایم غرقِ این آیینه کاری می شود

سوره ی وَالشّمس از گلدسته می ریزد به صحن
لحنِ گرمی دارد و خورشید، قاری می شود

جای جایِ این بهشت از دانه و گندم پُر است
سرپناهِ هر چه گنجشکِ فراری می شود!

مرضیه عاطفی/ سمنان