شکست قافیه ی دلربای پیکرها
به روی مصرع نیزه ردیف شد سرها

صدای آه غزل هم بلند شد، وقتی
به زیر سُمّ ستوران شکست پیکرها

برادری به سر نیزه سنگ میخورد و
ز خیمه مرثیه خوانش شدند خواهرها

«بریدن» و «به زمین خوردن» و «شکسته شدن» ...
... درون مرثیه اینگونه بود مصدرها

یکی یکی همه زنها کبود شد رُخشان
یکی یکی همه آتش گرفت معجرها

و عمق فاجعه اینجاست، در دل گودال
قصیده ای که غزل شد به دست خنجرها ..