شکسته حرمت باران، دوباره دلگیرم

چرا از این همه دلخستگی نمی میرم

ستاره  طعمه ی قلاب کهنه ام هر شب

نشسته ام به لب حوض و  ماه می گیرم

گذشت ثانیه ها  باورش کمی سخت است

درون آینه محو خطوط تقدیرم

کسی که گم شده در خلسه های حیرت کیست؟

برای باور عمری که سوخت ، درگیرم

میان دفتر شب  خسته می کشم خود را

کتاب ساده ی بی رمز و راز ِ تفسیرم

همیشه عاشق بوی رطوبت خاکم

به گل تنیده شده ، حلقه های زنجیرم

قضا نشد  سحر از شهر چشم من گذرد!

به طالعی که قدر آفریده ، تسخیرم