ای دست های تو
بعد ازهزار سال غریبی به من رسید!
من را رها نکن
در ظلمتی که از ته دنیا
جاری شده ست و بند نمی‌آید
در بوی نا و نم
در بوی خون و خاک
در لحظه ای که لحظه ی خلقت
از ذره ای سیاه می آید
تنها صدای مرگ در این خانه مانده است

این خانه را ببخش
ویرانه ای که غیر فرو ریختن
عکسی میان خاطره اش نیست
ویرانه ای که در وسط انفجارها
جز التهاب و دود
چیزی در آسمان خاطره اش نیست

دنیا قشنگ نیست
درست است! دنیا قشنگ نیست
ای مانده در تمام جهان های پیش روو!
دنیا پر است از دل غمگین
دنیا پر است از نَفَس سرنگون شده
دنیا پر است از جسد مانده بر زمین
دنیا قشنگ نیست...
این را به من نگو!


من خسته ام همین!
این خستگی شکنجه می دهد و خرد می کند
این خستگی بهانه ی از هم گسستن است
این خستگی به بوی تو آغشته می شود
بوی که مثل بوی نبودن
هرجا که می روم
در قلب زخم خورده و دلواپس من است


اینجا تمام پنجره ها زیر آفتاب
فرسوده می شوند
اینجا تمام پنجره ها از فشار باد
برچیده می شوند
اینجا صدای گریه ی من هست و هیچ چی!
این آخرین صدای جهان را
در گوش خود بگیر
ای دست های تو طلب عشق و زیستن!
من را به من ببخش
ای مهربانترین!
من را به اسم عشــــــق در آغوش خود بگیر