دل را همیشه ، عید ِ خدا شاد می کند
از درد های گم شده  ،  آزاد می کند
این عید ِ فطر ، خنده ندیدیم روی ِ لب
احساسِ ِ درد ، شیون و فریاد می کند
هر گز نمی شود می شادی به جام ریخت
وقتی دل از غم ِ دگران یاد می کند
آن سوتر از نگاهِ من و تو تنور جنگ 
با رنج و درد و حادثه  بیداد می کند
طوفان ظلم ، می کند از ریشه باغ را
هر سبزه ای که سر زده  بر باد می کند
هر خانه را به روی ِ سر ِ اهل ِ آن خراب
وز کقر و ظلم ، خوان ِ خود آباد می کند
هر جا  نهاد  دشمن ِ سوگند خورده گام
از کینه ،  " شهر ِسوخته "  ابجاد می کند
از دشمن ،  انتظار جزین نیست دوستان 
این کار را   ،  به عادت معتاد می کند
گوش جهان کر است  ، مجالِ شنود نبست  
آن طفل را که خواهش ِ امداد می کند

محمد روحانی ( نجوا کاشانی )