بنام خدا
شهادت مولای متقیان امیر المومنین علی (ع) را خدمت عاشقان آن حضرت تسلیت عرض می کنم عرض شود خدمت عزیزان این مثنوی ای را که تقدیم دوستان کرده ام به نوعی سند افتخار 20 سال فعالیت شعری من است این مثنوی را این حقیر در سال1372 با ورود اولین کاروان شهدای مفقود الاثر و به یاد آن عزیزان سروده ام بیت اخر این مثنوی (عشق یعنی استخوان و یک پلاک ...سالها تنهای تنها زیر خاک) به یمن خون شهدای گرانقدر و عزت بازماندگان وادی عشق همه گیر شد ...و هم اکنون این حقیر این بیت را شناسه ی شعری خودم می دانم و به آن افتخار می کنم...با احترام تقدیم می کنم به آقای محسن کریمی راهجردی و عبدالرحیم سعیدی راد که خاطرات مشترک از آن سالها بسیار داریم
زخم امشب ترکتازی می کند
با حریم عشق بازی می کند
باز امشب زخمها گل می کنند
درد را با ما تناول می کنند
باز امشب عاشقی تعبیر شد
روحم از فرط عطش تقطیر شد
خلسه های خلوتم بر باد رفت
تا محاق بغضها فریاد رفت
کوچه های عاشقی تعبیر شد
تا بلوغ جاده ها تکثیر شد
جاده از پیچ حواشی هم گذشت
هفت اقلیم دلم گرداب گشت
بر ما را یک غرور مشرقی
تا طلوع چشمهای عاشقی
چار سوی عشق در زنجیر بود
یک عطش در توبره ی تسخیر بود
تاخت بر زنجیرها اسب خیال
دور شد آیینه از مرز زوال
فاش شد تصویرها ی ساز گار
ارتباط محکم حلاج و دار
التهاب زخمهای ریشه دار
سالهای اعتکاف ذوالفقار
نغمه های مفرط امن یجیب
خونبهای رایت فتح قریب
عشق بود و کوفیان دستها
گله های مانده در بن بست ها
در مسیر چشم ها تشویش بود
التهاب سایه ها در پیش بود
نیل عاشق واره ها موسی نداشت
مارها بود و کسی عصّا نداشت
التماس بغضها هم زوزه بود
کو چه ها لبریز از دریوزه بود
هر که آنجا پلک احساسش پرید
پرده های عاشقی را می درید
هر که آنجا پشت بر گهواره کرد
جامه ها را با زلیخا پاره کرد
کاش می شد ریگزاری فرض کرد
عاشقی را از ابوذر قرض کرد
در سراندیب زمین مهجور شد
از همان آغاز چون منصور شد
در هیاهوی غریب بغض و درد
با گلوی عاشقی فریاد کرد:
مرگهای تشنه ای پتیاره ها
وارثان رایت شبغاره ها
مردم از فرط عطش در آبتان
عقده های مانده در گردابتان
محو شد در خشمتان پرچین عشق
گامهای خسته و سنگین عشق
اعتبار عشق طرح دارهاست
ماجرای میثم تمارهاست
عشق شرح چشمهای ناب نیست
در حریم عاشقی ایجاب نیست
عشق یعنی:استخوان و یک پلاک
سالها تنهای تنها زیر خاک
رضا کرمی - 1372 اهواز