بیرون پریدم از وسط خواب های بد
من را به سوی خویش بخوان،بوسه ای بده
از تشنگی به لرزه نشسته است بودنم
حالا برای رفع تکان بوسه ای بده

بیرون پریدم از وسط خواب های بد
جانی نمانده است که برپا بایستم
دیگر به طبل جنگ نکوبید، کافی است!
با انفجارهای پیاپی گریستم

در خواب های وحشی من جیغ ممتد است
خون در خیال فاجعه فواره می زند
مردان! زنان! تمام جهان! دستتان کجاست؟
شب روی دست این غم بدکاره می زند



ای بوسه هات عادت لبخند و آشتی ست!
کاری برای بی کسی این جهان بکن
طعم لبت روایتی از جاودانگی ست
فکری به حال این نفس نیمه جان بکن

دیگر به طبل جنگ نکوبید، خسته ایم
ای راویان خستگی گریه ناک ها!
با کودکان غرقه ی در خون رفیق نیست
زیتون قطعه قطعه شده روی خاک ها
.
.
.
بیرون پریدم از وسط خواب های بد
حالم برای گریه شدن منفجر شده
دنیای لحظه های پریشان غرق خون
در خواب های وحشی من منفجر شده