ذوالفقار
 
هر كه  از   شيـدايی  مِهــرِ علي   دم   می زند
مُهر  ،  بــر   پيشـانیِ  فــرزنـد  آ دم    می زند
اعـتـبــارِ ذوالفـقــا ر  از   قــوتِ  ایـمــان  اوست
همت و  عـزم علی ،  شمشيـر محكم می زنـد
مـشتـعل از  آفتـابِ  عشق  ،  بعـد  از   مصطفی
پــرچمِ   تــوحيــد   را   بـر  بـام ِ    عالم  می زند
گر چه دل درياست، وقتی شد غم غربت عميق
چـاه  از  دلتنـــگیِ جـانِ  عـلـی  دم    می زنـد
    کـی امـیـر الـمـؤمـنـیـن ، خـدمـت کـنـد پـایِ تـنـور
    رسم های کـهـنـه را ، عدلِ تـو  ، بـر هم مـی زنـد
    زخمِ انبـان های نـان ، در کوفه روی دوش ِکیست
    غیر ازبـن مـولا کـه از مستـضـعـفـان  دم مـی زنـد
    بـر نـفـاق و کـیـنـه ، نـفـریـن خدا کـز تـیـغِ کـفـر
    ضــربــه  بــر پـیـشـانـیِ عـشقِ مـسلّـم می زنـد
روح مـولا كشتـه ی جهـل و جفایِ  كوفه است
ضــربتِ كيـن را بــه ظا هــر ابـن ملجم می زنـد
 
                            محمد روحانی ( نجوا کاشانی )