در کنج قهوه خانه تاریک ، پیرمرد

پک زد تمام خستگی اش را و دود کرد

قلیان به نقش شاه قجر در مقابلش ، 

زل بسته بود ، یا که چنین وانمود کرد،

*

با دود ، غصه های دلش آه میشد و ...

آهش نثار نقش رخ شاه میشد و ...

نقال ، تا به قصه سهراب میرسید،

با خاطرات غمزده ، همراه میشد و ...

با حجم دود و درد ، هوا دم گرفته بود ،

نقال ، باز هیبت رستم گرفته بود ،

خنجر کشیده بود و به جرم جهالتش ، 

چشمان پیرمرد ، کمی نم گرفته بود

*

پک زد دوباره ، خاطره ها را مرور کرد

از کوچه های شهر قدیمی ، عبور کرد

سهراب نوجوان او ، عکسی به قاب شد،

عکسی که چشمهای پدر را نمور کرد ...

قلیان به نقش شاه قجر ، گر گرفته بود

رستم به روی نعش پسر ، گر گرفته بود

از هرم آتشی که به جانش نشسته بود، 

از هرچه شاه ، حس تنفر گرفته بود ...

*

خاکستر نهفته را ، آرام باد زد ...

پایان گرفت مرثیه ، نقال داد زد :

( گاهی نمیتوان به خدا حرف درد را )

( در دل نهان نمود و روز معاد زد ... )

• (0) نقد ها
• (0)نظرات غیر اعضا
• (2) نظرات کاربران

حسین وفا 1393/4/25 در ساعت : 0:7:48 بسیار زیبا سروده زیبا و روان و با معنایی ازتون خواندم درود بر شما شهاب مرادی 1393/4/26 در ساعت : 7:1:26 ممنون دوست عزیز