من  بـــودم  و تـوحّشِ  قـومی  پلیــد  که

من مانــدم  و  تــرنّم  خـون  شهیـــد  که

زیــرهجــوم  سُـــربیِ  رگبــار  کینه ها

در دل جـوانه می زد و قـد می کشید  که

با من بخوان دوباره غـزل های غزّه را

یعنی بیـــا  به  خلوتِ  پاییــز  بیــد  که

از دفتــر  خیـالِ  پـــریشان  شـاخه اش

پَـرمی کشد پـرنده ی  شعری سپیــد که

دارد  پیام خون و عطش در نگاهِ خــود

از مرغ  خسته ای  که شده  ناپـدیـد که:

هر جا  فُرات  بود  وعَلم  بود وعاشقی

دستِ کسی قَلم  شـد  و  نایی  بُــرید که

اینجا دوباره قصّه ی سرخ شکفتن است

   این  شمر بی مروّت  و آن هم  یزید که....