چشم خود را تا دمی بر چشم هایش دوختم

گُر گرفتم مثل هیزم پیش پایش سوختم

مثل یک کودک که با کبریت بازی می کند

ناگهان در دست خود این شُعله را افروختم

سال ها سرگرمِ کسبِ دانش و تقوا شدم

پیش او بر باد داد دادم هرچه را اندوختم

خواستم در زندگی باب جدیدی وا کنم

پاک شد از خاطرم هرآنچه را آموختم

آمدم پیراهنی از عشق را بر تن کنم

آتشی بر پیکرم افتاد و در دم سوختم

محمد فرخ طلب فومنی

از مجموعه غزل طُرّه های باد(نشر آنیما)

کانال اشعار

اینستاگرام