سنگ های صبور خرد شدند
اشرفم! زار زار گریه نکن
دختر بی پناه آبان ماه!
مثل ابر بهار گریه نکن

یله بی ادعا رها تنها
گرچه یاران مانده کم شده اند،
متحیر شدم از آدم ها
به جهنم که عاشقم!!! شده اند

به جهنم که جای سیلی شان
گونه ام را تباه تر بکند
وحشت از چشم های نفرتشان
دل شب را سیاه تر بکند

به جهنم که مردمان نجیب!!!
هر کجا هرزه خوانده اند مرا
در دهان هایشان گدازه ی داغ
زیر آتش کشانده اند مرا

گرچه با خود به راه می افتی
مثل یک جاده ی بدون هدف
وسط راه خسته،جیغ بزن
نعره شو تووی خواب ها اشرف!

گرچه دلشوره های بسیار ِ
درد این روزگار بر دلت است،
بی پناهی میان حادثه ها
حسرت یک بهار بر دلت است

گرچه این روزگار می خواهد
قامت ارتفاع را بزند
گرچه با دشنه هــــــاش آمده تا
اشرف بی دفاع را بزند

بروم گم شوم درون سکوت
در زمان های بی زمان بروم
بس که دلگیرم از شما مردم
باید از جمع جمع تان بروم!

به جهنم که آخرین امید
فرصتی محض گریه کردن بود
جای فریادهای پر هیبت
هق هق خیس گریه ی من بود

به جهنم که زخمی تهمت
به جهنم که زخمی دردم
خودم و زندگی م را به چه زور
شکل تنهایی خودم کردم!

به جهنم که خسته و تنهام
رد زخم است و درد بر گردن
نفسی هست و سینه پر فریاد
ناگزیرم به زندگی کردن!
.....
....
...
..
.
بروم گم شوم درون سکوت؟!!!
در گلویم خروش فریاد است
متنفر شدم از این پچ پچ
سر من همچنان پر از باد است...