ندیده دلـــت داغ لاله رخـــی تا چـــو مــن همــه عمـر آه از آن بکشی

شـــود به عیـــان شعلـــه ور هــمـه جان آتشین اگر آهی نهان بکشی

تو را چـــه خیـــال ای عزیـــز دلـــم در فــراق تــو سر تا به پا شررم

شـــود چــه مگــر از برای خدا سر اگـــر که از افســـرده جان بکشی

چنـــان که من از فــرط عشق توام غرقه  در خودم ای نازنین به خدا

ســـزد کــه به حالـــم همیشه فغـــان از صمـــیم نهـــادت عیان بکشی

چــه می گذرد بــر کســـی که چـــو من آه و ناله اش از آسمـان گذرد

مگـــر نه منـــم صیــد رام تو پـــس از چه رو به کمیــنم کمان بکشی

رســـد اجلـــم پیـش از آن که تـــو را از قضـا و قـدر صدمه ای برسد

خـــدا نکنـــــاد از قبــــال مــن ای نازنـین تو از این پس زیان بکشی

گمـــان نکنـــم ذرّه ای شـــود از حُســـن روی تـــو کـــم مــاه بی بدلم

امید مـــن است اینکـــه با کــــرمت لحــظه ای به سرم سایبان بکشی

دلم شده است آشیــانه ی کی؟ ، کار و بار دلــــم شـــــد بهانه ی کی؟

نهال امیــدم توئی تو بمـــان تـــا کـــه قــــد فقـــط  ای ارغوان بکشی

دلا رســـدت هر چه از خـــم گیسـوی دلبــــر فتّــــان به جــــان بخری

فــلاح تو جُــز در همــــین نبُوَد سـر به شکرانــه این شوکران بکشی

اگر به لبــت جان رســـد نَگُشــائی به شکوه زبان تا که دلبرت اوست

غمـــت نبُـــوَد بــا خیـــال رخــــش رخت اگر که از این آشیان بکشی