توئی کــه در همه جائی اگر چــه از همه پنهان

بیـــا و رویــــش من را ببیـــن همیــشـه نمایان

بیا که در تو شکوفا شوم چنان کـــه تو خواهی

ببین چه با تو فـروزان شوم چـــو بدر درخشان

مرا به خلـــوت خــود بــر که با تو انس بگیـرم

چنانکه حضرت زهرا« وَمَرْيَــمَ ابْنَتَ عِمْرَان »[1]

بــه یمـــن صحبــــت قــرآن دلم شـود رمضانی

دلــم شـــود رمضـــانی بـــه یمـن صحبت قرآن

سرود سبز گلستان بخوان که در تـو بجـــوشد

شکوه جلــوه ی ایمـان بـــه نور معرفت ایقان

کسی کــه از تو گریــزد ، گــزیری از تو ندارد

پنـــاهشــیّ و نــــدانـــد چــراست از تو گریزان

کسی کـه از تو نجوید تو را،چشیده چه چیزی؟

کسی که با تـو نباشد،چه دیـده ؟ وحشت زندان

به تخت بخـــت نشیــند کسی که شوق تو دارد

چنانچه بشکفـــد ایمان در اوج قلّــه ی عرفان

ببین که بی تو دلم را خـزان گرفتـــه  به بازی

مـــرا نشـــاط بیاکـــن ، مـــرا ســـرور ببـاران

ببـین چــــه باده پرســـتم ؟ خمار جـــام  ألستم

اگــر که باده نباشــــد ملولم از تـــو چه پنهان

بدم سرور فــــراوان به جــان کشته ی عشقت

به جان کشــــته ی عشقـت بدم سـرور فراوان

به جرعه جرعه ی باور، مرا به خویـش بیاور

مرا به خـــویش بیاور ، کـــه آورم به تو ایمان

مرا به خویش بیاور که ســر بـــه راه تـو باشم

که سر به راه تو باشم چو موج مست خروشان

توئی تمـــام وجــودم ، توئــی تو بود و نبودم

توئی مـــدار مـــن آری توئــی قرار من آسان

گسسته از خودم امّا ، دلی به دسـت تـو دارم

دلی که نیست قرارش دلی که هسـت پریشان

چگونه اشـــک نریزم ؟ چگونه زار نگریم ؟

مگر نه آه مـــن اکنــون گرفتــه دامـن باران

نپـــرس حال مـــرا از چـو من کسی مگر آیا

بــدون روی تــو باشــد چگونه حال اسیران؟

شـــود پیـــاده مگر جـــز بــــه ایستگاه جهنم

نبرده پی اگر انسان به کذب وعده ی شیطان

توئی کـــه درهمه جائی اگرچـه ازهمـه پنهان

بیــا و رویـش من را ببیــــن همیــشـه نمایان