.
.
 

سلام ای گل رویت دَم مسیحایی!

چرا حوالی ِ دنیای ما نمی آیی!؟

کنار پنجره هایی که رو به پاییزند

وبی قرار تو از هر قرار لبریزند

کنار این همه تقویمهای رد کرده

سراغ نسل غریبی که خوب وبد کرده

نمی شود که نگویم نمی شود آقا

دلم گرفته از این روزهای بد آقا

دلم گرفته از این واژه ها که پر دردند

ودستهای زُمختی که ساکت وسردند

کدام کوچه تو را ازدحام خواهد کرد!؟

کدام جاده به پایت قیام خواهد کرد؟!

کدام خانه تو را از غبار می گیرد!؟

کنار شانه ی  مهرت قرار می گیرد!؟

نیامدی و چه بی وقفه پیرِمان کردی

نیامدی و به غربت اسیرمان کردی

نیامدی و هنوز انتظار دلگیر است

بدون دیدنِ رویت بهار دلگیر است

کسی که مانده در اندوه راه می داند

که جاده های بدونِ سوار دلگیر است

چقدر جمعه شد وهی نیامدی آقا

چقدر غربتِ این روزگار دلگیر است

چقدر بی تو شب وروز بی هدف داریم

چقدر جان به لب آمده به کف داریم

چقدر دورتر از دور با تو نزدیکیم

چراغ روشن مائی و باز تاریکیم

کجاست شانه ی مهرت دلم گرفته بیا

به این جهانِ مِه آلود ِ غم گرفته بیا

بیا و پنجره ها را به نور برگردان

به روزهای پر از شوق و شور برگردان

تو از تولد یک اتفاق لبریزی

تو آن پرنده ی از اشتیاق لبریزی

که پر کشیدی و رفتی بهار برگردی

هنوز منتظرم از قرار برگردی