تو اتفاق فصيحي
در اين كوچه هاي گنگ
در اين قبيله ي غافل
انكار ناشدني
حتي اگر پشت ابرهاي عداوت
پنهانت كرده باشند
حتي اگر
در گوشه ي تخت
در اطاق تنهايي
با كپسول اكسيژن 

معاشقه كني          

         باسرم و سرفه

                   مانوس باشي

تو را
بر چرخ دستي ات ديده اند
بي چشم
بي داشت
چون چفيه اي جاري در رود
تو را ديده اند
با كوله باري از زخم
          كه درد از آن مي چكد
و عطري زده بودي
كه طعم باروت داشت
و صدايت
چون زنجير تانك
     بوي خطر مي داد
مي رفتي
چون منوري در كوچه
چون نفير تير
در ازدحام بي سرانجام خيابان
هنوز
رسالتي بزرگ
       بر دوش داري
و اين نسل بي تفاوت را
رنج مي بري
همه مي دانند
درد
در تو اعتكاف ديرينه اي دارد
تو معبري هستي براي آفتاب
در ميان اين برجهاي گيج و ساختمانهاي خسته و فرسوده
روزنامه ها گزارشات اغوا كننده اي
با ارقام مي سازند
        بي اينكه به تو فكر كنند
گاهي كه هم قطاري
از ريل خارج مي شود
اندوه به سراغت مي آيد
كه چرا نوبت از تو سلب شده است
تو
اين همه نماز بي قنوت  را
                     چگونه خواندي
وقتي كه دست هاي زيادي در كارند
تا تورا
از ريشه در آورند.
آرام و متين
چون اقيانوسي
از كنار ما مي گذري
و ما تنها
به درصدي از جانبازيت فكر مي كنيم
كه در حقوقت تاثير دارد
و تو
به شهيدي كه
گوي سبقت را از تو ربوده است




مجتبي اصغري فرزقي (كيان) مشهد