((بســــم الله الرحـــمن الرحــــیـــم))
برای باران...
جـایـی که خـواب مــُرده و شبها دراز نیـست
دیـگــر بـرای گــریــه به عــلــّت نیــاز نیـست
وقــتی که قلــب خســته ی خورشیـدیـخ زده
رؤیــای سـبـــز مـزرعـــه هـا را ملـــخ زده
وقــتی جـواب صــبر زمیـــن رنـــج می شـود
آغـــوش بـاغ مـســلـخ نـارنـــج می شــود
دیــگــر دعــا به عـــرش الـــهــی نمی رســد
دریـا به داد ضــجــّه ی مـــاهــی نمی رســد...!
درایــن کــویـــر تشـــنه ی تشـویــش سازِ مســـت
گـاهــی برای رفـــع عطـــش گـــریـــه لازم اســت!
بــایــــد بهـــار مــژده ی بـــاران بـــیـــاورد
تــایــک جهـــان به معــجــزه ایـــمـان بــیـــاورد
وقـــتش شــده اسـت بـــادِ پـــریـــشـان خطــر کنــد
کــبــریــــت خشـــم صـاعــقـــه را شعـــله ور کنــد
آژیـــرِ نــاگــهـــانِ غـــزل مویـــه هــای ابـــر
دریـــک نفـــس تمـــام جهــان را خــبــرکنــــد
باران! عــروس کــوچـــکم آرام تـــر بـــبـــار
مـــی ترســـم اشـــک های تــو امشـــب اثـــر کنــد
طــوفــان شــبــانــه با نفـــســت هم قســم شــود
بغـــضـــت تمـــام دهـــکـــده را دربـــه در کنــــد!
دردِ تـــو شــانـــه های زمــیــن را تکــان دهـــد
غــم احـــتمــال زلـــزلـــه را بیـــشـــتر کنــــد!
شــش مــاه امیـــد مزرعــه هــای برنـــج را
رگــبـــار چشـــم هــای سیــاهــت هــدر کنـــد
اصــلا عجیـــب نیست که در گــردبـــاد درد
شــب را وقـــار دامـــنـــت آشـــوب گـــر کنـــد!
تــی قلـــب رِ بمیــرم1 از ایـــن بی کسی نـتــرس
از ازدحـــام لــشـــکـــر دلـــواپـــســی نـتـــرس
با ایـــنــکه مــدّتی است لبـــت گــور خنـــده اسـت
سرمـــای سیــنـه ســوز زمـــســتان کـُشــنــده است
روزی تمــام می شـــود این فصـــل بی تــپــش
گــل دخـــتــرم! عــروســـک نازم ! نفـــس بکــش!
شــایـــد بـهــار مژده ی شیـــریــــن بــیـــاورد
بــابــا به شهـــر رفـــته که مــرفیـــن بـیــاورد!...
دیـــدم که مـــرگ وقـــت تمــاشـایــت اشــک ریــخـت
آتـــش به حـــال خـــرمـــن مــوهـــایـــت اشـک ریــخـت
مــادر فــدای خـــنـــده ی دردآورت گـلــــم!
عمــرت بلـــنـــد... مـــو که فـــدای ســرت گــلـــم!
گــیــرم درایـــن جـــهــان پــر از زخـــم و زهـــرخــنــد
درعــصــر قـــتـــل عـــام درخـــتان ســـربلــــنـــد
حـــتّـــی گـــلـــولــه بــغـــض جهـــان را نمی کشــد
انـــواع قـــرص هـــا ســـرطـــان را نمــی کشـــد
گیـــرم که درد بــال و پـــرت را شکـــســته اســـت
شــش ساااال خــســتـگی کمـــرت را شکــسته اسـت
امـــّا خـــدا دوبـاره تـــو را بـنــــد می زنــــد
بــاران به روی پنـــجـــره لبـــخنـــد می زنــــد...
مــی مـانی و دوبـــاره اجـــابـــت می آوری
مــن تی فــدا2 بگـو که تـو طــاقــت می آوری
بـایـــد دوبــاره با نفـــســت دلـــبــری کــنی
فکــری به حــال ایـن ده خاکــســتری کـنی
دراوج بــرف، مســتــی شبــهـای ســردســال
بــایـــد برای چــلــچلـــه هــا مــادری کــنی!
بـارانـــکــم! تمـــام درخـــتـــان ســربلــــنـــد
ایـــنـجـا فقــط به عــشـق تــو آلــوچـه می دهنـــد!
ایـن خــانـه را بدون خـودت گـــور مـــن مـــکـن
پـیـــراهـــن سـپــیــد تــنـــت را کــفـــن مــکـن
ایـــن روزهـا به جـــای هـــوا غــصّــه می خــورم
پــاشــو به مـــن دوا بـــده خـــانوووم دکــتــــرم!!!
داروی هـــرچـــه غـــم گـــل لبــخـــنـــد نابــت اســت
بـــارانـــکـــم! بــبـــار که بـــاران اجـــابــــت اســــت...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1.تی قلــب رِ بمیـــرم: برای قلـــبت بمیـــرم.
2. مــن تــی فـــدا: فـــدایت شــوم.
درگویـــش شیرین مــردم خطّه ی نارنـــج و باران.
**************************************************************
چشــم های بی تاب باران و باران ها منتظر دعای ماست
یادمـــان نرود...
تاریخ تولد این شعر:
سیزدهم و چهــاردهم اردیبهـــشت 1393
((روزگـــارتان لبریــــز عطـــر باران))