با سلام و سپاس

عرض کنم که : آوردن واژگان هم معنی و نیز خویشاوند معنوی و لفظی در کنار هم در زبان و ادب فارسی و حتی زبان روزمره، امری رایج و اتفاقا خوشایند است. شاید از باب تاکید است ، نمی دانم. نمونه های فراوانی را می توان نشان داد: مهر و محبت، رفع و دفع، جنگ و ستیز، و ...، دیگر این بنده هر چه فکر کردم معنی این فرمایش حضرت عالی را نفهمیدم که روشن نتوان کرد و نثار نتوان کرد چرا و چگونه از زبان و بیان مخاطب امروز دور است. البته مخاطب داریم تا مخاطب! برخی دنبال زبانی روان و راحت هستند به گونه ای که می خواهند بدون کمترین ممارست و مطالعه هنری و ادبی، از یک شعر لذت آنی ببرند و شاعران فراوانی هم هستند که به جای ارتقای ذهن و زبان چنین مخاطبانی، تسلیم خواسته های غیرمشروع! آنان می شوند. دسته ای دیگر از مخطبان هم هستند که از شاعر اولا و از خود ثانیا توقع و انتظار دارند که در شعر، وجه و وجهه ادبی و ادبیت این هنر فاخر و فرهیختگی و فرزانگی آن رعایت گردد. اگر در پی خشنودی گروه اول باشیم، باید تقریبا 90 درصد غزل های سایه، 40 تا 50 درصد غزل های سیمین و 30، 40 درصد غزل های منزوی و بدتر از آن تقریبا 100 درصد غزل های مرحومان عماد و قهرمان و سهی را بسپاریم به بایگانی! و مثلا عذر همین استاد خوش عمل خودمان را هم بخواهیم! و از ایشان خواهش کنیم که از این سایت تشریف ببرند
و دست آخر این که از راه دور، دستتان را می بوسم استاد و سپاس می گویم به خاطر این بذل توجه. پایدار باشید و برقرار