قصیده ای که در شب شعر « معلم شمع روشنگر» در زادگاه شهید آیة الله مطهّری ـ فریمان ـ در تاریخ شانزدهم اردیبهشت نود سه به پاس حضور استاد عزیز جناب دکتر قزوه  در این مراسم قرائت گردید

بــیــاور جرعه ای بــر شعـــلـــه ور ایمــان مـا باور

شرابــی ارغــوانی تـر از ایــن هــم هست در ساغر؟

در اوج صحنه ی سکران ، به رقص آور سلیمان را

بـر افـــروز از فــــروغ دیـدگانت مشعــــل  ای خـاور

بتـــاب آکنـــده از ایثـــار چـــون خورشــید تا هســتی

که مـــاه آسمـــان ها هســت بی خورشـــید بـی یاور

طـــرب از نبـــــض مشتـــاقان تراویده ســت سـارائی

که شـورش افکنــــد در جــان ابراهیــــم ها ، هـــاجر

پلنــگی خواب می بیـند در آغوشش چه ماهی مست  

به تنگ آمـد نهنگـــش عقـــل از نیــرنگ ننـگ آور

نظـــر افکنـــده ای در جـــان ما دیــن فربهـــی دارد

چـــو برگردانـــده ای گردیـــده است ایمانمـــان لاغر

نمی بینـــید شیطـــان رجـــم می گردد چـــه با خــواری

إذَا مَـا نَشْرِبَن شَــــوقاً مِّــــنَ الــــلاهــــوتِّ کَأســــا دَرّ

قیـــام اســـت آنچــه در قاموس افـراهاست سر تا پا

 قنـــوت اســت آنچـــه در بزم اقاقی هاســت سرتاسر

از این رو مـــا گمـــان داریم سرمسـت است اتْمُسفر

که می رخشد به شَمْـسُ الْواعِظِین شب های پیشاور

به یک پیمانه ام از سـر خمـــاری می رود ؟هَیْهـاتْ

از این صهبــــا که آوردیــــم صد پیمــــانه پیش آور

خدایا شـــاهدی شاهـــد مرا یک پیـــک کافی نیست

به یـــک پیکــــم نچــــرخد دور ســـر دنـــیای پهناور

ببیــن ! از هــرم ابراهیـــم تـــاول بـر شـــرر افتـاد!

و گـــر نـــه از چـــه رو شد تلّ خاکســـتر مگر آذر؟

تجلّی هـــای ســـرّی از اَلَسْــت است آنچه ما داریم

تو از پنهــــان مـا چیــــزی نخـــواهی کـــرد پیداتر

حیات اندر خروش اســـت آی دریا موج سرمســـتت

بلا تردیـــد اگـــر در کار دســـتی هســــت احیـــاگر

صراط المستقـیم این است تا فردوس راهی نیست

شعف می بارد از چشـــمت خداوند است اگـر داور

بخیلان ، ما یقیــــن داریم اگـــر از بخل می میرند

نبسته ســـت آی مردم روی ساحل هیچ دریا ، در

به موسـی « لَنْ تَرانی » گفته است امّا به ما هرگز

ببیـــنیم ایـــن خـــدا را از هـــویـــداها هـــویـــداتـر

به خود پیوستـــه دارد بیرقـــت در عرش می بالد

شتابیـــــدند ابر مــــردان جنگی تو چـــون با سر؟

نگاهی چپ کند دشــمن اگــــر بر بیشه ی شیران

از« ازْناها » سلحشـورانـْـشْ برخیزند تا « راور»

به حکـــم ایزدی این گــــونه مـا آمـادگی داریمکْ

به یک یورش کنند از رعـب  یکسر جامه اعدا تر

یقین دارم در ایــران تا خـداوند اســـــت حاکم بـا

هــزاران بُخـْتـْنـَـصَّرْ هم نخـــواهد گشت برپا شَرّ

به پابوسـی پی جست کدامیـن ســروش آیـد گلْکْ

نگــــردد از همـــان اوّل دلــــش پرپـــرتر از آخر

بگیرم دســــت با آرامـــشی رنگـــین تر از گل تا

اهـــورائی تریــــن معــــراجی دنیـــا شــوم با فَرّ

همـا فر همچو ایران در جهان پیـدا نخواهی کرد

گشوده بال بر اوجــی که خواهــــد ریخت عنقا پر

فراوان می شود پیدا  در این دریا،چه ؟ مروارید

فــــراوان می توان دیدن در ایــن اقلیــــم کنگاور

قدمْگاهت که آمــــد تا صفــــا دل یافــــت آری دل

نمی گیـــــــرند آیا طــــاق نیشـــــابـــورها را زر؟

دمد گـــل از گـل انــدر سبــزوارت اقتـداری خوی

خراسان می شـــود با این گلســــتان آستــــارا بَرّ

بنـــازم تایـــبادت را کـــه در آن مصـــطفی بالیـــد

غزل گـــل می کند با طبــع او چون نخـــل بار آور

چه خوب ازگرْمْسارت می درخشد قـزوه ای لؤلؤ

به ندرت همــچـــون او زاید مهین فرزند را مادر

فریمان میزبان امشــــب کسی را هست کانگاری

ادب را همّتــــش گویی دم عیســـی است بر عاذر

نگاهش مهربان چــون پرتو لاهــــوت بر ناسوت

چه حیرت پس هَـــزارنش چو ما هستند اگر چاکر؟

خدا را شکر صدها بار چون از مَقْدمَــــش امشب

قمر هم در فریمان خوش درخشیده ست غوغاگر