دسته بندی اشعار

آخرین اشعار

آخرین نقدها

افسانه روزگار (شعرواره اي در قالب "هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف")

تا محرم خانه تو گشتم
افسانه روزگار گشتم
تا با تو شدم انيس و همدم
بيگانه اين ديار گشتم
–––
لب بر لب من چو تو نهادي
آتش به وجود من كشيدي
جز ذات تو را به خود نديدم
داديم به وصل خود نويدي
–––
آغوش من از تو بعد از اين است
غير از تو ندارد اندر آن راه
ياري به جز از تو من نگيرم
يارب نشود رقيب آگاه
–––
اي لذت كاميابي تو
برتر ز تمام كاميابي
اي ساقي تشنگان ببخشا
بر من قدح شراب نابي
–––
بنما رخ خود تو را ببينم
اي آن كه چقدر نازنيني
بفرست فروغ خود به جانم
تا جلوه خويش را ببيني
–––
با خويش چو كردي آشنايم
بيگانه ز هر چه هست گشتم
آن لعل لب تو چون مكيدم
شيدا و خراب و مست گشتم
–––
عاشق تر ِبر مني تو از من
اي واي به قلب كودك من
عذرم بپذير مهربانا
منگر به شعور اندك من
–––
از غفلت خويش عذر خواهم
خواهم كه گناه من ببخشي
هر چند كه خويش را نبخشم
گيرم كه تو از كرم ببخشي
–––
در وصف تو بود هر چه خواندم
دشتي و رباعي و ترانه
ليلا و پري و هر چه گفتم
منظور تويي همه بهانه
–––
مو رشته اتصال من بود
رخ آينه جمال دلدار
لب حالت انجذاب در عشق
چشم آيت جان‌فزاي ديدار
–––
مادينه هر آنچه آفريدي
از انسي و حور يا پريزاد
ورزيدن عشق را نشايند
آرند تو را مگر كه در ياد
–––
آن روز كه آدم آفريدي
او را به فرشتگان نمودي
بر او به نماز شد فرشته
از خود تو در او چو جان دميدي 
–––
آن مهوش ناز و خوب و خوشگل
كز من بربوده دين و هم دل
از حسن تو دارد او نشاني
يعني تو نموده‌ايش خوش گِل
–––
ياري كه به عشق او اسيرم
يك بارقه از فروزش توست
در او همه جلوه تو بينم
او واسطه پرستش توست
–––
زهرا كه عزيز قلب و جان است
ني من كه ستوده جهان است
سلطان دل من او اگر هست
زانروست كه از تو يك نشان است
–––
ليلا كه چونان دخترم هست
مي كرد گلايه اي برايم
من هم همه را از او شنيدم
شايد كمكي به او نمايم
–––
مضمون تمام صحبتش هم
از شوهر خود شكايتي بود
هرچند نبود جز توهم
از قصه من حكايتي بود
–––
مي گفت كه شوهرم به عشقم
معلوم شده كه نيست صادق
چون غير من او به ديگري هم
دارد نظري و هست عاشق
–––
ليلا به يقينم هيچ شركي 
با عشق خودش نمي پسنديد
يعني توي عرصه محبت
جز يار كسي نمي توان ديد
–––
تا رفت زدم به صورت خود
از شدت انزجار سيلي
اي واي به من كه دارم اما
همراه خدا هزار ليلي
–––
دارم چه توقعي از او من
من با همه اين هزار رنگي
دارم به خيال خام با او
از شدت احمقي زرنگي
–––
خوب است كه باز در نمازم
دارم به زبان "اياك نعبد"
يعني كه نه من تمام مردم
در بندگي تو اند لابد
–––
مي گفتم اگر به جاي نعبد
اعبد به ميان هر نمازم
بر من غضبش حواله مي شد
با ورد زبان حقه بازم
–––
يارب تو مرا كه آفريدي
از من بجز از گنه چه ديدي
از تو كرم و گناه از من
با اين همه ام تو پروريدي
–––
از دشمن هميشه در هراسم  
هر چند ندارم هيچ دشمن
خود دشمن خود هميشه هستم
چون خوب نگاه مي كنم من . 

---

---

   تاریخ ارسال  :   1393/2/16 در ساعت : 12:28:7   |  تعداد مشاهده این شعر :  955

---

---