موی تو رنـگ شب سـرد خیـابـان  شده است
لبـت آغـشته بـه می لـعل درخشان شده است
 
چشم تو گنــج کمی نیســت... نـگهبـان دارد 
مژه ات چون به مَثَل میله ی زندان شده است
 
جـاده ی عشـق تو بس حادثه خیز است ، دلم
کار هـر روز و شبش خواندن قرآن شده است
 
عشـق  بـرگـرد و مـرا تنـگ در آغوش بـگیـر
گـرچه در پیرهـنت حـادثه پـنهان  شده است
 
تا غــزلـهای دل ســـوختـه را ســاخـتـه ام
نـرسـیدم بـه تـو ، من قـافـیـه را بــاختـه ام
 
چــه بــلوری شــده اشـکم که به سرمای تنم
  آتش عشــق تــو را دیــرتــر انــداخــته ام   
 
نـشــد از تــاک لبـت خـوشه بچـینم و هنوز
خوشــه چــیـن بـاز به دامـان تو پرداخته ام  
 
از شـب سرد و نفس گیر جدایی ... که مپرس
تا هــمین صبح  وصال این همه تک تاخته ام
( رضا محمدصالحی)