تا سپیدهء صبح یک سحر پریشانی است 

شب برای ما ، لحظه های وقت زندانی است 

فکر می کنم ، این طلوع صبح ممکن نیست 

غم به خانه ء دل همیشه سوی  مهمانی است 

آب دل به جویبار هیچ خانه هیچ نرفت 

از فریب مسیر ها چنین ، گریزانی است 

خوب گفت آن پیر خسته با دلم که وفا 

با اهالی شهر عاقبت پشیمانی است 

روی خاک این  شهر، دانه ، هیچ رشد نکرد 

این حوالیِ ما نمک زخاک و عریانی است 

با کسی محبت به دل نمودن ، ارزش نیست 

مثل افتادن برگ از درخت ارزانی است 

دل از این شهر بسته ایم و جای ماندن نیست 

می رویم و اما نصیب جان گرانجانی است