شکوفا کــن دهـــان را تا نیـوشــم مــدّ و لـینــت را

بـیاور قندهـــاری تــــر از ایــن ســرکنگبیـــنــت را

شکوفا کن دهــان را تـا لبــت را غوطه ور باشــــم

شنـــاور کــــن در آغـــوش روانــم انــگبـــینــت را

نگاهم می کنی بی هیـچ شــک لول اسـت احـساسم

نگیــــر از مــــن نـگاه نــاب اعـجـــاز آفــرینــت را

کجـــا تسخـیرگـر تـر از نگـاهـــت می شــود پیــدا؟

زدی بالا  مـگـــر بـــر غــارت جــان آسـتــیـنـت را

به دستان تـو گلشـــن می شود جان هـا یقـین دارم

نبــایــد بــوســه بــاران کــرد دســت نازنیـنــت را؟

بهشت آئیـن تـر ازچشمـت نمی خواهــم ببـیـنم پس

دریـغ از مــن مــدار آغـــوش فـــردوس برینـت را

چه رازی در میان داری سَحَـر با مــاه درهـر شـب

که در هـر صبــحدم خورشـید می بوسـد جبیـنت را

به تاجـش جقــه ای ازپـرّ طــاووسی است انگـاری

شهاب الدین بـه چنـگ آورد تــا حــبل المتـینــت را

طراوت بخــش جـان هـائی بهــاری می کنـی دل را

بیفـــشـــان بــر رواق چشـــم دل هـــا یاسمیــنت را

سرشتندت بـه نــور عشـــق تـا  شیــدا کنــی آن را

 که می خواهـد بیـــاراید بـه عـرفـان باغ طینـت را

شرف داریــم بر کرّوبیـان بــی هیـــچ تـــردیــــدی

بیــامــیزیم اگـر بـا تــار و پــود جـان یقـــیـنــت را

مریدت هست هرکس مسـت شد از باده ی عــرفان

ابو جهل اسـت اگر دارد به دل دیـرینــه  کینــت را

از آن رو درپی ات افتاده است این دل که می دانـد

که در پـی هست نغـــز اردیبهـــشــتی فرودینـت را

قتــیل الـرّعـــد مـا هـستــــیم بلــدرچـــین بســـتانت

پناهـی جستــه ایم از آذرخـــشـــی مســت دینـت را