بانوی آب‌ها

فرشتة زمینی محمد(ص) ! 

               آنگاه که متولد شدی

و گام‌های عطرآگینت را بر زمین نهادی

زمین از شرم تو آب شد.

                        و در خویش فرو رفت.

فرشتگان در آسمان

تو را در هودجی از نور

دست به دست می‌بردند.

 و برای بوییدن و بوسیدنت

از یکدیگر سبقت می‌گرفتند

محمد(ص)

          عاشق عطری است

                  که بهشت را در خود گرفته است

خورشید

 شمعی است که از شدت غرور

خاموش نمی‌شود

 و ماه، ذره ای ...

عشق ،همیشه

                  صحن چشمانت را

                                          بارانی می‌کند

خاموشی

درقاموس تو

لفظ گنگی است

که فقط به درد خفاشان می خورد

چگونه آب

-       مهریة تو –

         شرمگین نباشد

             وقتی که العطش فرزندت

                   از ورای زمان هنوز به گوش می‌رسد؟

بر بلندای تاریخ ایستاده ای

 تاریخ

       محو سکوتی است

                که قرن‌ها پیش

                          فریاد کرده‌ای

و زمان محو صدای توست .

فرشتة زمینی محمد(ص)!

              هنوز ماه شرم می‌کند

                     آب‌ها خجالت می‌کشند

                                 خورشید مغرور است

                                      خاموشی لفظ گنگی است

                                 و من...