ناگه چه شد که روی زمین خنده زار شد

هر دشت بی پناه پر از چشمه سار شد

پوشیده هر درخت به تن جامه ی سپید

داماد نونوار شد و وقت کار شد

ابری که می گریست همه عمر خویش را

آتش به خویشتن زد ونقش و نگار شد

آن آسمانِ تیره و تاریک ناگهان

چون قلب صاف کودککی بی غبار شد

انگار از نگار بیاورد نامه باد

کاین گونه دست و پای زمین بی قرار شد

کردار خوب سر زده از یار تند خو؟