یاس شعله ور

زبان حال حضرت زینب س در سوگ مادر و غربت پدر

ماه غریب جاده ها ،همسفر نداشت          
شب  در نگاه ماه، امید سحر نداشت
کوچه میان خلوت خود آه می کشید
جز سایه های روشن او رهگذر نداشت
شهری که باز منتظر نان عشق بود،         
از سفره ی سخاوت او ساده تر نداشت،
می کرد زنده خاطره های غریب را           
 آنشب دوباره طاقت ما را پدر نداشت
انگار سروِ قامتِ بابا خمیده بود   
جز یک بهار سوخته و چشم ترنداشت
افتاده بود شعله به دامان باغبان
دیگر بهارخانه مولا، سپر نداشت
می زدشرربه قلب من آن ناله ی غریب
می گفت : « نه !نه! نبریدش » اثر نداشت
از در بپرس باقی این شعر تلخ را
با این که چوب بود ولی دل مگر نداشت ؟
این در همیشه خواب خو ش یاس دیده بود
اصلا از این همه غم وغربت خبر نداشت
می دیدم از غریبی او مادرم که رفت،                    
این در بجز جراحت و زخم تبر نداشت
کوچه هنوز با پدرافسوس می خورد          
ای کاش هیچ وقت گلی پشت در نداشت
انگار یاس با در ودیوار گفته بود               
از غربت شقایق سرخی که سر نداشت
بگذار قلب هر چه یتیم است بشکنند                    
ای کاش قلب یخ زده را این بشر نداشت
دنیا همیشه با همه ی تلخی اش ولی
از داغ های فاطمه جان سوزتر نداشت
این در شبیه مادر من گل ندیده بود                      
این کوچه بهتر از پدرم رهگذر نداشت
مادر ز بیم غربت و تنهایی پدر،                            
تا وقت مرگ  چشم از این کوچه برنداشت.....